Nadat ook Paul Verhaeghe in zijn uiteenzetting het had over het stijgend aantal zelfmoorden ben ik op zoek gegaan naar nog wat aansluitende artikels. Hieronder kunt u een artikel lezen die de mening bevat van Wim Verbaal. In het artikel heb ik enkele dingen gemarkeerd, omdat ik vind dat ze goed aansluiten bij de mening van Paul Verhaeghe.
Ik vind dat dit artikel goed de gevoelens weergeeft van de 'wanhopige' volwassene. Zij zijn er zich ook van bewust dat zelfmoord bij jongeren alledaagse realiteit is geworden. Zoals je kan lezen kent bijna iedereen wel iemand die een dierbare is verloren omdat hij/zij het niet meer zag zitten. Zo'n situaties zet vele mensen aan tot denken en 1 van gedachten is...
Ik vind dat dit artikel goed de gevoelens weergeeft van de 'wanhopige' volwassene. Zij zijn er zich ook van bewust dat zelfmoord bij jongeren alledaagse realiteit is geworden. Zoals je kan lezen kent bijna iedereen wel iemand die een dierbare is verloren omdat hij/zij het niet meer zag zitten. Zo'n situaties zet vele mensen aan tot denken en 1 van gedachten is...
"Wat doen wij met onze wereld dat zovele jongeren er niet meer in willen leven? "
- maandag 12 september 2011
- Auteur: WIM VERBAAL
Elke jongere die uit het leven stapt, zegt WIM VERBAAL, is een aanklacht tegen ons, volwassenen, die hun een wereld nalaten waarin zij voor zichzelf geen toekomst zien.
'Geachte professor, Ik kan niet op onze afspraak aanwezig zijn, want vandaag kreeg ik te horen dat een goede vriend van mij uit het leven is gestapt. Ik moet die dag naar zijn begrafenis.'
Wat zou u, beste lezer, doen, als u net als ik in amper twee jaar tweemaal zo'n bericht te lezen kreeg? Of wanneer u weet dat studenten van me in diezelfde periode twee vrienden op deze manier verloren? Een van hen heb ik gekend. Hij was ook een student van mij.
Ik weet dat ik niet alleen sta tegenover deze pijnlijke werkelijkheid. Uit de cijfers, waar men al te snel een verklaring voor vindt, blijkt ook het aantal jongeren dat in België vrijwillig uit het leven stapt afgelopen jaar weer schrikbarend is gestegen. Vlaanderen gaat er graag prat op hoog te scoren in allerlei internationale rankings. Wel, in Europa staan wij nu voor een keer bovenaan. Maar het voelt wel koud aan op deze top.
'Wat bezielt die jongeren?' hoor ik al zeggen. 'Ze hebben het zo goed.' Daar denken die vele jongeren blijkbaar anders over. Scheelt er dan iets met de jeugd? Uit eigen ervaring durf ik dit te bestrijden. Mijn studenten nu zijn met al hun tekorten boeiender persoonlijkheden dan die van pakweg tien jaar geleden. Ze zijn leergierig, geïnteresseerd en gedreven. Het is hier geen verhaal van mislukkelingen. Mijn student had zijn studie succesvol beëindigd, was graag gezien, sociaal, actief in de jeugdbeweging én muzikant. Hij had alles wat je nodig hebt om iets uit je leven te maken. Toch stapte hij voor die trein.
Waarom? Die vraag is te lezen in de pijn en het verdriet van duizenden ouders, in de wanhopige angst van vele duizenden vrienden en vriendinnen, hun leeftijdgenoten, en ook in de machteloosheid van leerkrachten en docenten. Waarom? 'Ze hebben het zo goed.' Toch in de ogen van beleidsmensen, politici, onderwijsverantwoordelijken en mediafiguren, die voortdurend beslissingen nemen en een wereld vorm geven, waarin zovele jongeren niet meer willen leven. Zij nemen de laatste vrijheid die hun rest, de gruwelijke vrijheid om niet volwassen te worden.
Elke jongere die uit het leven stapt, is een aanklacht tegen ons, volwassenen, die hun een wereld nalaten waarin zij voor zichzelf geen toekomst zien. Die ze alles hebben afgenomen waardoor zij nog zin kunnen hebben in het leven. Of erger nog: die ze alles hebben afgenomen, waardoor zij nog zin hadden kunnen geven aan het leven. Alles wat hun de moed gaf om het op te nemen tegen een werkelijkheid die niet beantwoordt aan hun verwachtingen.
Daar geldt geen enkel excuus meer. Wij zouden als volwassenen een voorbeeld moeten zijn, laten zien hoe het kan, hoe je volwassen kunt zijn. Maar wat laten wij ze zien? Het kan niet mooi zijn. Duizenden jongeren weigeren om volwassen te worden, om te worden zoals wij.
Ieder van ons is verantwoordelijk voor de wanhoop van al die ouders die elke dag een lege stoel moeten zien, van alle jongeren die een vriend, een vriendin missen, van alle leraars die zich blijven afvragen wat zij hadden kunnen doen. Ieder van ons blijft verantwoordelijk voor elke jongere die weigert volwassen te worden. Daar zijn medicaties of therapieën niet meer genoeg.
Daar wordt het tijd dat wij als volwassenen onszelf in vraag stellen en dat wij ons afvragen waar wij mee bezig zijn. Wat doen wij met onze wereld? Hoeveel jongeren moeten wij nog verliezen, voordat we als Vlamingen echt wakker zullen liggen? Voordat we hun duidelijk hebben gemaakt dat zij het beter kunnen doen dan wij? Dat zij het beter zullen doen, zolang ze maar het vertrouwen houden om in zichzelf en bij elkaar het houvast te vinden dat nodig is om aan de toekomst, hun toekomst, vorm te geven.http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=F33FBPJ6
Wat zou u, beste lezer, doen, als u net als ik in amper twee jaar tweemaal zo'n bericht te lezen kreeg? Of wanneer u weet dat studenten van me in diezelfde periode twee vrienden op deze manier verloren? Een van hen heb ik gekend. Hij was ook een student van mij.
Ik weet dat ik niet alleen sta tegenover deze pijnlijke werkelijkheid. Uit de cijfers, waar men al te snel een verklaring voor vindt, blijkt ook het aantal jongeren dat in België vrijwillig uit het leven stapt afgelopen jaar weer schrikbarend is gestegen. Vlaanderen gaat er graag prat op hoog te scoren in allerlei internationale rankings. Wel, in Europa staan wij nu voor een keer bovenaan. Maar het voelt wel koud aan op deze top.
'Wat bezielt die jongeren?' hoor ik al zeggen. 'Ze hebben het zo goed.' Daar denken die vele jongeren blijkbaar anders over. Scheelt er dan iets met de jeugd? Uit eigen ervaring durf ik dit te bestrijden. Mijn studenten nu zijn met al hun tekorten boeiender persoonlijkheden dan die van pakweg tien jaar geleden. Ze zijn leergierig, geïnteresseerd en gedreven. Het is hier geen verhaal van mislukkelingen. Mijn student had zijn studie succesvol beëindigd, was graag gezien, sociaal, actief in de jeugdbeweging én muzikant. Hij had alles wat je nodig hebt om iets uit je leven te maken. Toch stapte hij voor die trein.
Waarom? Die vraag is te lezen in de pijn en het verdriet van duizenden ouders, in de wanhopige angst van vele duizenden vrienden en vriendinnen, hun leeftijdgenoten, en ook in de machteloosheid van leerkrachten en docenten. Waarom? 'Ze hebben het zo goed.' Toch in de ogen van beleidsmensen, politici, onderwijsverantwoordelijken en mediafiguren, die voortdurend beslissingen nemen en een wereld vorm geven, waarin zovele jongeren niet meer willen leven. Zij nemen de laatste vrijheid die hun rest, de gruwelijke vrijheid om niet volwassen te worden.
Elke jongere die uit het leven stapt, is een aanklacht tegen ons, volwassenen, die hun een wereld nalaten waarin zij voor zichzelf geen toekomst zien. Die ze alles hebben afgenomen waardoor zij nog zin kunnen hebben in het leven. Of erger nog: die ze alles hebben afgenomen, waardoor zij nog zin hadden kunnen geven aan het leven. Alles wat hun de moed gaf om het op te nemen tegen een werkelijkheid die niet beantwoordt aan hun verwachtingen.
Daar geldt geen enkel excuus meer. Wij zouden als volwassenen een voorbeeld moeten zijn, laten zien hoe het kan, hoe je volwassen kunt zijn. Maar wat laten wij ze zien? Het kan niet mooi zijn. Duizenden jongeren weigeren om volwassen te worden, om te worden zoals wij.
Ieder van ons is verantwoordelijk voor de wanhoop van al die ouders die elke dag een lege stoel moeten zien, van alle jongeren die een vriend, een vriendin missen, van alle leraars die zich blijven afvragen wat zij hadden kunnen doen. Ieder van ons blijft verantwoordelijk voor elke jongere die weigert volwassen te worden. Daar zijn medicaties of therapieën niet meer genoeg.
Daar wordt het tijd dat wij als volwassenen onszelf in vraag stellen en dat wij ons afvragen waar wij mee bezig zijn. Wat doen wij met onze wereld? Hoeveel jongeren moeten wij nog verliezen, voordat we als Vlamingen echt wakker zullen liggen? Voordat we hun duidelijk hebben gemaakt dat zij het beter kunnen doen dan wij? Dat zij het beter zullen doen, zolang ze maar het vertrouwen houden om in zichzelf en bij elkaar het houvast te vinden dat nodig is om aan de toekomst, hun toekomst, vorm te geven.http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=F33FBPJ6
Niet enkel bij jongeren is zelfmoord een veel voorkomende doodsoorzaak, ook bij volwassenen. De onderliggende reden is meer en meer gebaseerd op economisch vlak. Zoals bij ontslag: de persoon voelt zich niet meer zinvol en ziet geen andere uitweg.
Hieronder staat de link voor een filmpje over een getuigenis van een werkloze http://www.een.be/programmas/koppen/50+-en-afgeschreven
Ouders die zich gefaald voelen omdat ze hun kinderen niet kunnen laten verder studeren omdat het inschrijvingsgeld voor hogescholen en universiteiten zo duur is? Ik vind dat er dringend iets aan veranderd moet worden!
Gelukkige bestaan er ook nog organisaties die de samenleving leefbaarder willen maken zoals de BZN,dit staat voor Bond zonder Naam en is een onafhankelijke beweging die het beste in mensen wil versterken. Ze bieden hulp in problematische samenlevingssituaties en motiveren individuen en groepen om het heft terug in handen te nemen
Hieronder staat de link voor een filmpje over een getuigenis van een werkloze http://www.een.be/programmas/koppen/50+-en-afgeschreven
Ouders die zich gefaald voelen omdat ze hun kinderen niet kunnen laten verder studeren omdat het inschrijvingsgeld voor hogescholen en universiteiten zo duur is? Ik vind dat er dringend iets aan veranderd moet worden!
Gelukkige bestaan er ook nog organisaties die de samenleving leefbaarder willen maken zoals de BZN,dit staat voor Bond zonder Naam en is een onafhankelijke beweging die het beste in mensen wil versterken. Ze bieden hulp in problematische samenlevingssituaties en motiveren individuen en groepen om het heft terug in handen te nemen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten